清代文人的玩石风尚——从翁方纲说开去



奇石之“石”
玩石最普遍的含义即为玩奇石,就像吴彬《十面灵璧图》中的灵璧石,人们喜欢这些自然生成的奇形怪状、一反常规的石头。美学家朱良志指出,中国人的玩石观念中,潜藏着反人工秩序的思想。这时的石不是简单的把玩对象,而是一件艺术品。乾隆三十年,33岁的翁方纲出任广东任学政,去选拔人才。在京师出生、长大的翁方纲第一次南下,对迥异于北方的南方山水和特产大为惊叹,其中就记载他遇到奇石的情况:《仆人于江边得树枝,状如鸟,又得怪石一峰承之,雨三见之,喜曰:此凤鸣高岗之象也!因为作》:千岁虬松枝,堕地生毛羽。一片悬崖石,临江出云雨。两物相合岂偶然,振翼似欲鸣寥天。舟人拾取仆人得,我方校士来于连。承以文几洗以水,日照玲珑紫烟起。



书画之“石”



碑刻之“石”


砚台之“石”



印章之“石”
辛酉秋,未谷四兄得此印于洛阳,装册寄京师,诸同人诸为题跋。方纲与心畲、鱼门、瘦同、穀人各为跋若诗,小山、载轩二君兼逊未遽题入,然亦实无他条可资考索耳。时棕亭已旋全椒,而朱君归道山,不及见矣。将致书于未谷还其册,因书此记于同人题跋后,不胜泫然,是岁九月望日也。
赞 (0)